De was

We hebben geen wasmachine. Dat is niet erg, want voor 4 euro per week doet die aardige wasman dat graag. Netjes schoon en gestreken krijgen we onze spullen terug. Af en toe is er een kledingstuk kwijt, maar dat komt bijna altijd terug.
Onze buren, moeder en 3 kinderen, zijn aardig maar ook arm. We geven hen onze lege platic flessen en daar zijn ze heel blij mee. De buren zien ons dus ook af en toe met een zak vuile was het steegje uitlopen. Een van de meisjes sprak mij daarop aan. Haar straat Arabisch begrijp ik nooit zo goed, maar ze wees op de was, en op hun huis. Ik ging er van uit dat ze graag een centje wilde bijverdienen door onze was te doen.
Dat centje gunnen we hen graag en dan hoeven we ook minder ver met de was te lopen. Omdat we niet zeker waren over de kwaliteit geven we de eerste keer alleen maar een handdoek, lakens, ondergoed en sokken.
Judith bespreekt dit met juf Belqis en die vraagt zich af of het wel echt schoon wordt, met een tekort aan water en elektriciteit. We zijn nu 6 dagen verder en hebben onze was niet teruggezien. We horen de buren er ook niet over. Belqis en Judith komen tot de conclusie dat de buren waarschijnlijk niet voor ons de was wilden doen, maar onze afgedankte kleding willen overnemen.
Dat ze Judith’s kleding en de lakens kunnen gebruiken, dat snappen we wel, maar wat doen ze met mijn boxershorts? Ook daar heeft Belqis een antwoord op. Die verkopen ze op de 2e hands kleding markt. We durven het onderwerp niet aan te snijden bij de buren, te genant. Nog genanter is het dat we vieze kleding aan ze hebben gegeven. Volgens onze vriend Asaad hoeven we ons daar niet druk over te maken. “Jullie vies is waarschijnlijk schoner dan hun schoon”. Jemenieten zijn vaak negatief over hun landgenoten.
Vandaag gaan we nieuwe onderbroeken en lakens kopen bij de Citymax.