Jemen - Togo

Op Jemenitisch klungelige wijze dragen twee mannen een bureutafel de zaal in. Het is een wonder dat er niets kapot gaat. Niets meer kapot gaat, want achter in de zaal hangt de gordijnrails er half gaar bij. De persconferentie na de oefeninterland Jemen – Togo begint. Het rumoer uit de catacomben voorkomt dat journalisten, vertaler en coaches elkaar kunnen verstaan. De deur moet dus dicht, maar dat lukt pas nadat een stuk vloerbedekking is weggetrokken.
De schattige coach van Togo (geen Europeaan, of Zuid Amerikaan!!) dankt Jemen voor hun gastvrijheid en complimenteert hen met het goede spel. Waarom ze met 2-1 verloren hebben? Ze hadden rekening gehouden met de hoogte van 2000 meter, de kwaliteiten van de Jemenitische spelers en het tactisch plan. Met een ding hadden ze niet rekening gehouden: De enorme regenval die voor en tijdens de eerste helft het veld teisterde.
De Jemenitsche journalisten laten zich niet van hun subtielste kant zien: “Hoe kan Togo zo veel problemen hebben met de regen terwijl het in Afrika zo veel regent?” En dan de vraag aan de Kroatische coach van Jemen (een chagrijnige versie van Leo Beenhakker): “Waarom had Jemen zo veel moeite met Togo, terwijl Afrikanen alleen maar groot en sterk zijn en geen tactiek hebben. “
Verder lijkt de persconferentie erg op zoals we die in Nederland kennen. Clichés als: “Je kan een wedstrijd winnen of verliezen” Je moet die speler niet op basis van 1 wedstrijd beoordelen.” Een journalist betwijfelt of de juiste spelers zijn opgesteld. De coach reageert door de kennis van de vragensteller in twijfel te trekken.
Gelukkig hebben Judith, een Poolse en Britse medestudent en ik het droog gehouden. We mochten natuurlijk op de overdekte eretribune plaatsnemen. Voor ons stond een grote beeldbuis zodat we zelfs de herhalingen konden zien. De gratis mangosap en hapjes gingen er ook in als koek. Net als wij ons volstouwen met dat heerlijks draait de camera naar de eretribune: De westerlingen vol in beeld die eten alsof het uitgehongerde Afrikanen zijn.