Palestijnen

In een van de vele hippe barretjes van Beirut vraag ik aan de ober of hij wel eens in Sabra en Chatilla is geweest. Dat is een Palestijns vluchtelingenkamp in Zuid-Beirut. Hij is er nooit geweet, Volgens hem is het er niet veilig. “De Palestijen verzorgen hun eigen veiligheid. De Libanese politie komt daar niet. Ik ben er niet welkom en ik raad je aan er niet heen te gaan”
Zijn advies komt te laat. Twee dagen geleden liepen we in het kamp, een kwartiertje met de taxi vanuit het centrum. Het wordt kamp is niet meer op zijn plaats. Het is eigenlijk een arme buurt. Veel winkels en stalletjes. Rommelige en vervallen huizen, waar ze waarschijnlijk met te veel mensen in wonen. Veel politieke pamfletten en fotos van Arafat. Om ze een beetje te steunen koop ik er een horloge. Volgens Juud had ik niet moeten afdingen.
De Palestijnen in Libanon krijgen geen Libanees paspoort. De redenering is dat je daar mee implicite het signaal geeft aan Israel dat ze nooit meer terug hoeven naar hun eigen land. Hmmm lijkt me een beetje een drogreden. Die keuze zou je aan de Palestijnen zelf kunnen overlaten.
Khalid (30) heeft mazzel. Zijn opa komt uit het dorpje Kyriat Shmona. Dit Noord Israelische dorp hoorde volgense de regering bij Libanon. Dus Khalid’s familie hebben allemaal een Libanees paspoort. Hij heeft daarmee het recht om zich in het hele land te vestigen. Toch woont hij in het kamp Burj Al Sjamila, in Zuid Libanon. Het is er goedkoper en je kan altijd bij de buren binnen lopen als je wilt eten.
Khalid heeft 4 jaar in Saudi Arabie gewerkt en veel geld verdiend. “De enige vrouwen die ik in 4 jaar zag was in mijn dromen. Geen vrouwen, geen alcohol... daarmee vergeleken is Libanon een paradijs... als je geld hebt”. Hij betaalde USD 15.000 aan een mannetje die hem naar zijn vrouw in Duitsland zou smokkelen. Die man is er met het geld van door gegaan. Zijn in Duitsland geboren vrouw (en nicht) wilde niet naar Libanon komen en nu zijn ze gescheiden.
In zijn kleine maar super schone huisje vertelt hij dat hij volgende maand weer gaat trouwen. Hij wil maximaal 1 kind. Dan kan hij een goede opleiding betalen. Hij snapt niet dat de arme moslims vaak van die grote gezinnen hebben.
Opmerkelijk is dat je in Beirut de kampen zo binnen wandelt. In het Zuiden is er bewaking en kom je zonder vergunning niet binnen. Maar Khalid weet wel een plekje waar geen bewaking is. Als hij ons na de rondleiding weer met zijn taxi terug brengt, moet hij voor de vierde keer die dag de motorkap open maken om de motor aan te krijgen. Hij had hem gisteren nog naar de garage gebracht en alles zou goed zijn, verzucht hij. Het valt allemaal niet mee.