Hafla Mirinda

Een week of 6 geleden, na mijn ochtendles, werd ik uitgenodigd voor een feest. De Kenyaanse studente, waarvan ik het gezicht nooit had gezien, en wiens naam ik niet kon onthouden, vertrok. Ze kreeg een certificaat uitgereikt en dat moest gevierd worden. Ik stond op het punt om te gaan zwemmen, maar het leek me bot om het feest niet bij te wonen.
In het bibliotheekje van de school waren er koekjes, plastic bekertjes waar Mirinda (de lokale fanta) werd geschonken. Een speech van directeur Dr Hamoud, uitreiking van certificaat en veel foto's.
Vanaf die dag kon ik het niet nalaten om grappen te maken over de Hafla (feest) Mirinda. En gisteren, de laatste dag voor ons vertrek naar Jordanie, was het zover. De Canadian convert Abdullah vertrok ook op 1 juni (gelukkig niet het zelfde vliegtuig). Dus het werd een gezamenlijk feest, alle studenten en leraren waren uitgenodigd.
Ik had een kleine speech in het arabisch voorbereid. Als kado voor Dr Hamoud had ik Delfts blauwe schoonmaakdoekjes voor als de Seila weer zal overstromen.
Van Dr Hamoud kreeg ik een certificaat en een Jemenitische doek. Allemaal super schattig, maar bij een feest heb ik toch een andere beeld.