Cultuurverschillen

We maken ons een beetje zorgen of we tijdens het suikerfeest een hotel kunnen vinden. Na de ramadan gaan alle (niet heel arme) moslims op vakantie. Landen met een koel klimaat als Libanon zijn populair. We zijn beland in het bergdorpje Bsjareh en onderhandelen met Tony over de huur van een van zijn appartementen. Verwacht hij tijdens het suikerfeest grote drukte? “Suikerfeest?... we vieren hier pasen en kerst”. Als Judith opmerkt dat de sfeer hier wel anders is dan in Baalbek, het Hezbollah vriendelijke dorp waar we vanochtend vertrokken, slaat Tony snel een kruisje, gelukkig geen Hezbollah hier.
Onze eerste dagen in Libanon geven een beeld van uitersten. Op dag 1 komen we met de gedeelde taxi (openbaar vervoer voor de minder reguliere trajecten) uit Damascus aan in Zahleh. Het hotel had 30 jaar geleden in Frankrijk kunnen staan. Nu nog steeds trouwens. Een omaatje in klassieke bloemetjesschort zit in een stoel en kletst lekker in het Frans met Juud. Een schitterend, vervallen pand van begin vorige eeuw aan een kabbelend beekje.
De volgende ochtend kopen we ontbijt bij de Wooden Bakery. Salami (van echt varken!!) en Hollandse oude kaas. Je betaalt wat, maar er valt ook te genieten. Na een bezoek aan de grooste wijnboer van Libanon, Ksara, wandelen we door de buitenwijk van Zahleh. We belanden bij een soort wolkenkrabber met mega Mariabeeld er op. Op deze zondag komen veel groepjes hier bidden, de trappen beklimmen of een beetje hangen.
30 kilometer ten noorden van Zahleh ligt Baalbek. De attractie is de grootste Romeinse tempels ooit gevonden. Maar wat opvalt in het dorp is de Arabische sfeer, rommelig, veel hoofdoekjes. En ook de vlaggen van Hezbollah en de foto’s van Nasjrallah. Straatverkopers bieden gele Hezobollah T-shirts aan. In het logo prominent een Kalashnikov. Welke tourist wil dat nou hebben? Met uitzicht over de Romeinse ruines drinken we een biertje op het balkon. Maar een restaurant vinden waar we wijn kunnen krijgen blijkt onmogelijk. Tijdens ramadan wordt er geen alcohol geschonken in de grote restaurants aan de rand van het dorp. Wel veel groepjes met aan de shisha lurkende jongeren. En uiteraard de hele grote schermen met de Syrische soap series waar elke Arabische Islamiet aan verslaafd lijkt te zijn. Goede tijden in slechte tijden?