Selectieve Gastvrijheid

Een mooie Ethiopische of Sudanese jonge vrouw stapt in de debab (klein busje). Leuk groen truitje, geen balto, geen niqab en zelfs geen hoofddoek!! Wat een verademing tussen al die zwarte kraaien. Als ze uitstapt ontstaat er een discussie met de chauffeur. Het is duidelijk dat hij te veel vraagt en dat zij voor zich zelf opkomt. Mijn Arabisch is te slecht om haar te helpen. Anders was ik waarschijnlijk te laf geweest. Als het busje verder rijdt, doet iemand haar na. Iedereen ligt in een scheur. Wij niet.
Een week eerder gaan we met 5 (Westerse) studenten naar een voetbalwedstrijd. Een student neemt zijn Jordaanse collega mee. We zijn meer dan welkom. We hoeven niet te betalen en krijgen mooie plekken op de eretribune. We krijgen zelfs een sapje uitgereikt. Althans, de Westerlingen. De Jordaniër niet.
Nog een week eerder gaan Judith en ik met de debab naar de dierentuin. Zoals vaak begint een jonge man een kletsje. Waar komen we vandaan? Wat vinden we van Jemen? etc. Als de “conducteur” geld ophaalt betaalt de aardige jongen voor ons. Wij zijn te gast.
In de golfstaten is een raciale hiërarchie. De (rijke) Arabieren staan boven aan. Dan komende de Amerikanen en Europeanen. Vervolgens Australiërs, gevolgd door de ondernemende Indiërs. De Filippijnen en Bangladesi doen het ondankbare werk. De Afrikanen staan onderaan de ladder. In Jemen komen de Somaliërs en Sudanezen in ieder geval nog het land in. De andere staten houden de grenzen potdicht.
Wij ervaren de gastvrijheid van de Jemenieten als ongeëvenaard. Misschien komen de Iraniërs in de buurt. Omdat Jemen veel minder succesvol is dan de golfstaten vinden ze zich niet superieur. Ze kijken tegen ons op en laten dat duidelijk merken. Super gastvrij dus, maar wel een selectieve gastvrijheid.