In de bus

Een tijd geleden zat ik samen met Ahmed, mijn leraar Arabisch, in de bus. De mensen in de bus vroegen zich af waarom die buitenlander niet met de taxi gaat. De bestemming was eenvoudig te bereiken met de bus. De bus is goedkoper en ook vaak heel leuk. Jemenieten snappen dat niet. Als je je een auto kunt veroorloven ga je met de auto. Heb je niet genoeg geld voor een auto dan ga je met de taxi, alleen arme mensen nemen de bus. De rijkeluisleerlingen van Judith snappen er echt geen bal van dat Judith met de bus komt. Die komen in hun SUV’s naar de universiteit.
Deze week belde ik in de bus met Judith. Een medepassagier herkende de Nederlandse taal. Zijn eerste liefde was Nederlandse, uit Bergen op Zoom. Ze hadden elkaar ontmoet op een Engelse universiteit. Nu is Nagib getrouwd met een Jemenitische, “unfortunately”.
Nagib is directeur exportontwikkeling op het ministerie van industrie en handel. Volgens hem staan mensen uit Aden meer open voor zakendoen met buitenlanders dan de Sanani. Hij wil me met alle liefde introduceren bij een aantal exporteurs uit Aden. Toen bedacht ik me dat zijn ministerie ook het ministerie is dat een tijdelijke vergunning voor mijn bedrijf had afgegegeven. Ook bij het omzetten naar een definitieve vergunning zou Nagib me graag helpen. En trouwens, er moet ook een ziektekostenverzekering voor de werknemers van het ministerie komen, daarvoor zal hij me bij de minister introduceren. Als het tot een deal komt, kan ik hem een mooie beloning geven. De schaterlach die op die omperking volgt, verhult niet dat dit serieus bedoeld is.
Uiteraard betaalt Nagib de 20 eurocent van mijn busrit. “Jij bent gast in Jemen”. De volgende dag bel ik Nagib voor een afspraak op het ministerie. “Prima, kom maar om kwart voor een”. Om kwart voor een is er geen Nagib. Hij was buiten de deur en had toch maar besloten die dag niet meer terug naar het ministerie te gaan. Zoals dat gaat.