Zakenlunch

“Kauw je qat”. Deze vraag wordt me een paar keer per dag gesteld. Meestal zeg ik nee, soms zeg ik soms. In april heb ik namelijk een paar keer een paar uur gekauwd.
Bij een verzekeraar probeer ik mijn herverzekeringsdiensten aan te bieden. Ik spreek met underwriting manager Ali en reinsurance manager Bilal. Bilal bekijkt mijn vergunning. Hmm dit is een vergunning voor consultancy, geen herverzekeringen dat wordt lastig. Maar Bilal wil mij ook introduceren aan Mohamed een schade deskundige. Mohamed is volgende week maandag in Sanaa, dus dan gaan we lunchen en daarna qat kauwen. Ja tuurlijk, ik houd enorm van qat kauwen.
“Ik trakteer de lunch, als jullie de qat regelen, goed voor mij want qat is veel duurder dan een lunch” Ali en Bilal liggen in een scheur. En nog een keer als ik zeg dat dit voor het eerst is dat ik in Jemen een afspraak heb gemaakt die niet vandaag of morgen plaatsvindt.
Dat kan niet goed gaan, en gaat ook niet goed, want Mohamed is de volgende week maandag nog niet in Sanaa. Maar Bilal en Mohamed willen wel lunchen, en vooral kauwen. Ik moet eerst met Ali en de CEO mijn offerteverzoek bespreken. Ze vinden het een lastig verzoek, ze hebben nog nooit zo’n dekking afgegeven.
We gaan lunchen in restaurant Sjaibani. De eerste verdieping is voor gezinnen, niets voor ons dus. De tweede verdieping passeren we ook. De derde verdieping heeft luxe rode stoeltjes. Veel pakken, veel voedsel. Het is duidelijk, dit is de “zakenverdieping”. Het voedsel is traditioneel Jemenitisch, de snelheid waarmee gegeten wordt ook. Na de lunch stap ik in de auto van Ali. We rijden naar zijn huis. Na 10 minuten wachten in de auto, komt hij terug. Zijn pak is uit, de witte jurk is aan. We rijden door naar de qat markt. Ik ben blij dat Ali de inkopen doet, ik zou geen flauw benul hebben wat goede en slechte qat is, laat staan wat je er voor moet betalen.
Meestal kauwt Ali thuis, maar voor de afwisseling gaat hij wel een naar dit “qatlokaal”. In het lokaal zitten verschillende groepjes op lage kussen te hangen. Op de TV’s beelden van demonstaties in Egypte. Bilal en Mohamed hebben niet gedemonstreerd. “Onze verandering moet komen op het goede moment. Niet als we toevallig in Tunesie en Egypte die beelden zien”. Na een uurtje komt mijn geprinte offerteverzoek uit het plastic zakje. Ali leest hem nog een keer door en stel wat vragen. Hier geen bierviltjes om een de afspraken op vast te leggen. Bilal vraagt of ik herzekeringen kan regelen voor hun nieuw op te zetten ziektekostenportefeuille. Dat mijn vergunning niet helemaalt klopt is blijkbaar geen probleem meer.
Om 6 uur gaan Bilal en Ali terug naar kantoor, er moet nog gewerkt worden. Maar misschien kunnen we morgen weer afspreken. Mohamed is dan waarschijnlijk wel in de stad.